Τις τελευταίες ώρες η χώρα ζει το δράμα της αδυναμίας του συστήματος να συμφωνήσει σε ένα πρόσωπο, σε μια προσωπικότητα η οποία θα ηγηθεί ενός μεταβατικού κυβερνητικού σχήματος με σκοπό την υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης που θα αποτρέψει τα χειρότερα, τουλάχιστον για ένα διάστημα και θα επιτρέψει στο να συνεχιστούν οι προσπάθειες ώστε να αποφευχθεί μια ελληνική χρεοκοπία η οποία, όπως όλοι πλέον έχουν αντιληφθεί, δεν θα καταστρέψει μόνο το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, στέλνοντάς το πίσω στη δεκαετία του 1950.
Ας επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε λοιπόν, ποια είναι η ευκαιρία στην οποία αναφέρεται ο τίτλος του παρόντος άρθρου. Η ευκαιρία είναι η εστίαση του παγκόσμιου ενδιαφέροντος στην Ελλάδα και μάλιστα ενώ αρχικά επρόκειτο για μια αμιγώς αρνητική δημοσιότητα, τις τελευταίες ώρες, όσο περισσότερο συνειδητοποιείται αρμοδίως αυτό που το «defence-point.gr» γράφει συστηματικά και στερεοτυπικά από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με την παγκόσμια οικονομική κρίση, ότι αυτή δεν αφορά μόνο τη χώρα μας αλά όλο το ευρωπαϊκό εγχείρημα αλλά και άλλες οικονομίες που θα μπορούσαν εύκολα να «μολυνθούν», τόσο μεγαλύτερο γίνεται το «παράθυρο ευκαιρίας» για την Ελλάδα.
Η ευκαιρία αφορά στην καταβολή προσπάθειας αντιστροφής της αρνητικής εικόνας για τη χώρα διαμέσου της εκπομπής ενός μηνύματος σύγχρονου, εκμεταλλευόμενοι το πώς ό,τι και να δηλώσουν οι Έλληνες πολιτικοί αρχηγοί αυτομάτως καθίσταται πρώτη είδηση! Και αυτό δεν θα ισχύει για πάντα… Πόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουν σε μια δήλωση προς τα διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς και να εμφανιστούν μαζί στις κάμερες, λέγοντας προς το διεθνές ακροατήριο, ενδεχομένως… αυτό που θα ήθελε να ακούσει; Γιατί να μη γίνει προσπάθεια να διαμορφωθεί ή τουλάχιστον να επηρεαστεί η διεθνής κοινή γνώμη τη στιγμή που το ενδιαφέρον της έχει εστιαστεί πάνω μας; Δεν είναι η καλύτερη ευκαιρία να σπείρουμε τον σπόρο της αμφιβολίας σε όλους αυτού οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα είναι φορείς αρνητικών στερεοτυπικών πεποιθήσεων;
Επίσης, ποια προσωπικότητα της διεθνούς πολιτικής – πάλαι ποτέ – εξέφρασε τη φωνή της λογικής στην Ευρώπη χωρίς να διστάσει να επιτεθεί ευθέως στη σημερινή ηγετική ελίτ κατηγορώντας την για έλλειψη ευρωπαϊκού οράματος και επί της ουσίας ικανοτήτων; Ο μεγάλος οραματιστής της Ευρώπης τη δεκαετία του 1980, ο Ζακ Ντελόρ στη Γαλλία. Δευτερευόντως, οι πρώην καγκελάριοι Χέλμουτ Κολ και Χέλμουτ Σμιτ στη Γερμανία. Και ρωτάμε: Πόσο μεγάλο θα ήταν το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ εάν διοργανωνόταν ένα συνέδριο – ημερίδα – συνέντευξη Τύπου (πείτε το όπως θέλετε, επουσιώδες είναι) στην Αθήνα για το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης, για το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος;
Που είναι όλοι αυτοί οι μεγαλοκαθηγητάδες που τόσο καιρό έλεγαν τις απερίγραπτες ηλιθιότητες στα πανεπιστήμια (έχουμε ιδίαν αντίληψη) και βασική τους δουλειά δεν ήταν να εργάζονται για να συνεισφέρουν στην ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά το πόσο «νομιμόφρονες» θα εμφανίζονταν ώστε να μπορούν να αποσπούν ευρωπαϊκά κονδύλια από τα δισεκατομμύρια που διασπαθίζονταν σε ετήσια βάση για να γράφουν κάτι τέτοιοι επιτήδειοι αργόσχολοι ένα κάρο ανοησίες και να πληρώνονται με χρήματα του Ευρωπαίου φορολογούμενου; Πότε ένα από αυτά τα παράσιτα επιτέθηκε εναντίον της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών μπροστά στην οποία το ελληνικό Δημόσιο είναι… Παρθεναγωγείο; Που είναι η πνευματική «ιντελιγκέντσια» η οποία θα συνεισφέρει ιδέες τη δύσκολη ώρα, την ώρα που το πολιτικό σύστημα αναλώνεται σε μικροκομματικά παιχνίδια υποθηκεύοντας κάθε ώρα που περνά το μέλλον μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου