To Eurofighter μας χαιρετά ή μήπως όχι;

Μπορεί η κοινοπραξία κατασκευής του ευρωπαϊκού μαχητικού EF-2000 Typhoon, πιο γνωστό ως Eurofighter να έλαβε την απόφαση να κλείσει το γραφείο αντιπροσώπευσης στην Αθήνα, το συμπέρασμα όμως ότι το εν λόγω μαχητικό «τελείωσε» για την Ελλάδα θα πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά πρόωρο.
Σε επιστολή του επικεφαλής του γραφείου των Αθηνών, του πτέραρχου ε.α. Γιώργου Σκαρλάτου, ανακοινώθηκε η απόφαση της κοινοπραξίας:

«Ως επικεφαλής του Γραφείου Eurofighter Αθηνών της European Aeronautic Defence & Space Company (EADS Deutschland GmbH) θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι από 1η Ιανουαρίου 2012 παύει η λειτουργία του Γραφείου. Η παύση λειτουργίας του Γραφείου στην Αθήνα μετά από 13 συνεχή χρόνια βασίζεται σε απόφαση της μητρικής CASSIDIAN η οποία, ως εταιρεία της EADS και ως μέλος της κοινοπραξίας Eurofighter GmbH, έχει και την ευθύνη για το πρόγραμμα στην Ελλάδα. Η απόφαση αυτή ελήφθη μέσα στο πλαίσιο περικοπών της εταιρείας που επιβλήθηκαν από τη διεθνή οικονομική κρίση και ειδικότερα από τις μεγάλες μειώσεις που έχουν σημειωθεί στα κονδύλια εξοπλισμών των Ευρωπαϊκών χωρών».

Για να συνεχιστεί η επιστολή, αναφέροντας ότι «…ανεξαρτήτως πάντως της αποφάσεως αυτής σημειώνουμε ότι το Eurofighter έχει αποδειχθεί ως η αξιόπιστη επιχειρησιακή και οικονομική ευρωπαϊκή επιλογή που θα αποτελέσει για τα επόμενα 25-30 χρόνια τη ραχοκοκαλιά των Πολεμικών Αεροποριών της Βρετανίας, Γερμανίας, Ισπανίας και Ιταλίας. Ήδη στις Αεροπορίες αυτές έχουν προστεθεί και αυτές της Αυστρίας και της Σαουδικής Αραβίας και αναμένεται λίαν συντόμως να προστεθούν και άλλες. Με παραγγελίες που υπερβαίνουν τα 700 αεροσκάφη από τα οποία έχουν παραδοθεί πάνω από 300 και με περισσότερες από 150.000 ώρες πτήσης (μέρος αυτών και στις πρόσφατες επιχειρήσεις της Λιβύης) το ευρωπαϊκό αυτό αεροσκάφος έχει επιβληθεί στη διεθνή αρένα ως το σύγχρονο μαχητικό που μπορεί να κάνει τη διαφορά σε όλο το φάσμα των αεροπορικών αποστολών».
Στη συνέχεια σειρά είχε η αιτιολόγηση της απόφασης αποχώρησης:
«Η καθυστέρηση λήψης της τελικής αποφάσεως εκ μέρους της Ελλάδος να καταστεί ισότιμο μέλος του πετυχημένου αυτού ευρωπαϊκού προγράμματος που επιβλήθηκε αποκλειστικά από τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας εκτιμάται ότι θα διακοπεί ευθύς ως τα οικονομικά δεδομένα το επιτρέψουν. Με τις σκέψεις αυτές οι εταίροι της κοινοπραξίας του Eurofighter θα συνεχίσουν να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον τους για την Ελλάδα και θα βρίσκονται πάντοτε σε ετοιμότητα να ανταποκριθούν στα αιτήματα που θα υποβληθούν στο χρόνο που θα επιλέξει η ελληνική κυβέρνηση».
Εμείς να σχολιάσουμε δύο πράγματα: πρώτον, όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα και υπό την προϋπόθεση να συνεχιστεί η εξάρτηση της χώρας από τους Ευρωπαίους εταίρους της, πιθανότατα δεν απαιτείται καν η οποιαδήποτε προωθητική ενέργεια για να επιλεγεί το EF-2000 Typhoon όταν ανοίξει η σχετική διαδικασία, αφού και η εξέλιξη και οι επιχειρησιακές επιδόσεις του αεροσκάφους, συν τα πλεονεκτήματά του σε ρόλους εναέριας υπεροχής θα το καθιστούσαν ούτως ή άλλως εκ των φαβορί.

Η δεύτερη παρουσία αφορά στην παρουσία του πτεράρχου Γιώργου Σκαρλάτου στην ελληνική αγορά. Εξαιρετικά αγαπητός από τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων του χώρου, με ευρύτατη παιδεία και μόρφωση, έδινε ένα διαφορετικό στίγμα στην συχνότατα «άχρωμη» προσέγγιση των… ψυχρών Γερμανών – κυρίως – ενώ ήταν εμφανές ότι ποτέ του δεν ξεπέρασε τη λατρεία – κυριολεκτικά – για την Πολεμική Αεροπορία, το σπίτι του όπως ήταν εμφανές ότι την αισθανόταν.
Με γνήσιο ενδιαφέρον για την άμυνα και την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι ο ρόλος του, η αποστολή του, δεν είχε εμπορικό χαρακτήρα, αλλά… σχεδόν ιεραποστολικό! Πίστευε ακράδαντα, ότι η παρουσία 50-60 μαχητικών του τύπου ως ραχοκοκαλιά για την Πολεμική Αεροπορία θα θωράκιζε την χώρα έναντι της οποιασδήποτε απειλής, ενώ αποτελούσε και ενθουσιώδη οπαδό της ιδέας η Ελλάδα να καταστεί «εξαγωγέας ασφαλείας» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρώντας τους Έλληνες χειριστές – και δίκαια – από τους κορυφαίους στον κόσμο. Πάντα απόλυτα τυπικός και έτοιμος να… εκτρέψει τη συζήτηση με ένα ανέκδοτο, κέρδιζε τον συνομιλητή του, ενώ για τους συνεργάτες του είχε πάντα έναν καλό λόγο να πει για να τους καλύψει, όταν οι… συνήθως οργισμένοι (!) Έλληνες δημοσιογράφοι (συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς) «αγριεύαμε» με σκοπό να εκμαιεύσουμε κάποια είδηση…
Για μας θα παραμείνει ένας καλός – και σεβαστός – φίλος και συνομιλητής, ακόμα κι αν βρεθεί εκτός Ελλάδας συνεχίζοντας να παρέχει τις υπηρεσίες του στην ευρωπαϊκή κοινοπραξία ενός μαχητικού στο οποίο πίστευε με πάθος και ειλικρίνεια, ασχέτως των ενστάσεων που εγείροντας σε επιμέρους ζητήματα.