Βαίνουμε ολοταχώς προς χερσαία επέμβαση στη Λιβύη;

Όταν το είχε υπαινιχτεί ο… συμπατριώτης μας Διοικητής των Δυνάμεων Ευρώπης του ΝΑΤΟ (SACEUR), ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, πολλοί θεώρησαν ότι αποτέλεσε λεκτική υπερβολή…

Τώρα που άπαντες αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η κατάσταση και ενώπιον του ευρωπαϊκού «βέτο» αναφορικά με το ενδεχόμενο απευθείας διαπραγμάτευσης με το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, η χερσαία εισβολή άρχισε σιγά-σιγά να εκφέρεται από χείλη αμερικανικά.

Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του επικεφαλής της αμερικανικής Διοίκησης Αφρικής (US AFRICOM: Africa Command), στρατηγού Κάρτερ Χαμ, ο οποίος διατύπωσε – κατά δήλωσή του – την προσωπική του άποψη, ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν ενδεχομένως να στείλουν χερσαία στρατεύματα για να βοηθήσουν τους επαναστάτες.

Να θυμίσουμε ότι και ο ναύαρχος Σταυρίδης προσωπικές απόψεις διατύπωνε μιλώντας στις 29 Μαρτίου ενώπιον της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας, υπαινισσόμενος μάλιστα ότι η Ιστορία των επεμβάσεων (Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο) δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αμφιβολία αναφορικά με το τι απαιτείται για την επιτυχία τέτοιων επεμβάσεων.

Μόνο που οι αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν φημίζονται για τον… φιλελευθερισμό τους όταν πρόκειται για τη στάση που υιοθετούν δημόσια τόσο υψηλόβαθμοι διοικητές σχηματισμών…

Η εγγύτητα ανάμεσα στα στρατεύματα του Καντάφι και τις… ορδές ατάκτων των αντικαθεστωτικών έχουν καταστήσει επί της ουσίας ανενεργή την αεροπορική ισχύ των συμμάχων, αφού ανά πάσα στιγμή είτε κινδυνεύουν να πλήξουν αυτούς που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν είτε απλούς καθημερινούς ανθρώπους, αφού πολλές συγκρούσεις διεξάγονται εντός του απαγορευτικού πλαισίου που θέτει ο αστικός ιστός σημαντικών πόλεων της Λιβύης…

Το «defencepoint.gr» από την πρώτη στιγμή προειδοποίησε ότι κάθε απόπειρα σύγκρισης ανάμεσα στο προηγούμενο του Αφγανιστάν με την αεροπορική υποστήριξη των σκληροτράχηλων πολεμιστών της Βόρειας Συμμαχίας η οποία τελικά μπήκε στην Καμπούλ ανατρέποντας το καθεστώς των Ταλιμπάν, και την κατάσταση στη Λιβύη, θα ήταν απλώς ατυχής και καταδικασμένη να εντείνει το αδιέξοδο.

Δικαιωθήκαμε, όχι διότι διαθέτουμε κάποιο… κληρονομικό χάρισμα, αλλά διότι είναι πραγματικά εντυπωσιακό να διατυπώνονται τέτοιες ανοησίες από υψηλόβαθμους στρατιωτικούς, έστω κι εάν κανείς έχει όλη την καλή διάθεση να κατανοήσει το πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Να προστεθεί σε αυτό το δεδομένο και η ταχεία – αλλά τόσο αργή όταν πρόκειται για στρατιωτικές επιχειρήσεις όπου τα πάντα πρέπει να γίνονται σχεδόν σε «ζωντανό» χρόνο – διεκπεραίωση αιτημάτων παροχής εγγύς αεροπορικής υποστήριξης.

Όσο γρήγορα και να κινηθεί ο αμερικανικός μηχανισμός, δεν μπορεί παρά να καταγραφεί μια καθυστέρηση κάποιων ωρών, με αποτέλεσμα να μπορούν να αλλάξουν στο έδαφος πάρα πολλά δεδομένα. Κάπως έτσι απέτυχαν οι αρχικές προσπάθειες των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν για την εξασφάλιση άδειας «εξουδετέρωσης» από το Λευκό Οίκο, όταν εντοπιζόταν μέσω των μη επανδρωμένων αεροσκαφών μάχης (UCAV) που αξιοποιούνταν, κάποιος στόχος υψηλής αξίας, όπως για παράδειγμα ο Μουλάς Ομάρ και – ποιος ξέρει στην πρώτη φάση των επιχειρήσεων – και ο ίδιος ο Οσάμα μπιν Λάντεν. Πόσο μυαλό χρειαζόταν ώστε να αντιληφθούν εξ αρχής, ασχέτως του πολιτικού προβλήματος (επιχειρήσεις σε ξένη – κυρίαρχη υποτίθεται χώρα) το οποίο ούτως ή άλλων νομοτελειακά θα αντιμετώπιζαν, ότι ο «στόχος» δεν θα καθόταν εκεί που εντοπίστηκε περιμένοντας την έγκριση ή την απόρριψη του αιτήματος από τον Αμερικανό πρόεδρο;

Όσον αφορά στις επιχειρήσεις στη Λιβύη, είναι λίγο αστείο να δηλώνεται ότι… ο κακός καιρός και η απειλή από τα φορητά αντιαεροπορικά του Καντάφι δεν επέτρεψαν τη χρήση των AC-130 (ειδική διαμόρφωση – «gunships») και των A-10 Thunderbolt  για την υποστήριξη των δυνάμεων των αντικαθεστωτικών, με αποτέλεσμα το αδιέξοδο…

Μάλλον πίστευαν ότι θα επιχειρούσαν με τους αντιπάλους στο έδαφος να τρομάζουν από τον μεγαλοπρεπή… θόρυβο των κινητήρων των υπερσύγχρονων μαχητικών, με τους τόσο πρόχειρα εκπαιδευμένους χειριστές. Κι αν αυτό – προφανώς – δεν ισχύει για όλους, δυστυχώς ισχύει για μεγάλο μέρος των δυνάμεων.

Αν δώσεις μια φόρμουλα στα χέρια ενός καθημερινού οδηγού τα χιλιόμετρα που θα πιάσει θα είναι ελάχιστα, αφού ανά πάσα στιγμή θα κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο. Κάτι παρόμοιο, δεν μπορεί, πρέπει να ισχύει και στα μαχητικά. Και αυτοί που εκπαιδεύονται για να πολεμήσουν και να υπερασπίσουν την εθνική τους αξιοπρέπεια και τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας τους, στην πράξη όχι στη θεωρία, δεν είναι πολλοί. Σίγουρα βρίσκονται στη Νότια Ευρώπη, σε μια χώρα που μπορεί υποφέρει, αλλά δεν έχει πει την τελευταία της λέξη.

Και το μόνο βέβαιο είναι ότι θα υποφέρει και όποιος – γνωστός – διανοηθεί να θεωρήσει την κρίση ως «παράθυρο ευκαιρίας». Αρκεί να την αφήσουν και δεν μιλάμε «συνωμοτικά» για κάποιους ισχυρούς άπου στο εξωτερικό, για το εσωτερικό μιλάμε…