Την ώρα που η Ελλάδα ζει δραματικές στιγμές εβρισκόμενη στο χείλος της οικονομικής καταστροφής και της οριστικής χρεοκοπίας που θα φέρει απερίγραπτο χάος και την επιστροφή στα δεδομένα της δεκαετίας του 1950, η χώρα βρίσκεται και σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι στον τομέα της εθνικής ασφάλειας.
Τα αποθέματα υδρογονανθράκων που βρίσκονται στην ελληνική και την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) έχουν εστιάσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον αλλά και αυτό της Τουρκίας, η οποία δεν μπορεί να «χωνέψει» ότι μια χώρα με το δικό της μέγεθος είναι δυνατόν να αποκλειστεί από τη νομή του συγκεκριμένου πλούτου, λόγω μερικών νήσων που ανήκουν στην Ελλάδα. Με απλά λόγια, η Τουρκία αισθάνεται ότι το διεθνές δίκαιο της θάλασσας στρέφεται εναντίον των γεωπολιτικών της συμφερόντων και δε δείχνει την παραμικρή διάθεση να συμμορφωθεί.
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα παρουσιάζει μια μοναδική ευκαιρία για τους Τούρκους να επιβάλλουν τη θέλησή της. Την ίδια στιγμή, η στρατιωτική συμμαχία Ισραήλ, Κυπριακής Δημοκρατίας και Ελλάδας, δημιουργεί ισχυρό πονοκέφαλο στους Τούρκους, αφού η στρατιωτική ισχύς είναι εντυπωσιακή, αφού παρά τα οικονομικά προβλήματα, οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις διαθέτουν εντυπωσιακές επιχειρησιακές δυνατότητες τις οποίες η Τουρκία, όντως τελούσα υπό ομηρεία του μύθου των αήττητων ενόπλων δυνάμεων που διαθέτει και των ανεξέλεγκτων συνεπειών σε περίπτωση διάψευσης αυτής της μυθολογίας, δεν μπορεί εύκολα να τις προσπεράσει.
Η έναρξη των γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ από αμερικανική εταιρία, με τις ΗΠΑ να τηρούν εξαιρετικά χαμηλούς τόνους, πιθανότατα διότι έχουν ανοικτή γραμμή επικοινωνίας με τον Ερντογάν λόγω του ότι θεωρούν την Τουρκία πολύ σημαντική για όσο διάστημα συνεχίζει να υφίσταται η απειλή που συνιστούν οι πυρηνικές φιλοδοξίες του θεοκρατικού Ιράν, έχουν δημιουργήσει μια απίστευτα περιπεπλεγμένη κατάσταση η οποία δεν έχει εύκολη λύση.
Σίγουρα, η προσφυγή στα όπλα δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως σε μια τέτοια κατάσταση αβεβαιότητας είναι εξίσου πιθανό ένα επεισόδιο που δεν θα μπορέσει να ελεγχθεί και θα οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη, η οποία όσο και να διαρκέσει έχει τη δυνατότητα να ανακατέψει αποφασιστικά την τράπουλα στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το ερώτημα είναι εάν οι «ήρεμοι» Αμερικανοί έχουν συμφωνήσει κάποια «λύση» με την Τουρκία για την μερική εμπλοκή της στην εκμετάλλευση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της περιοχής, σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με το αντάλλαγμα του κατευνασμού της «τοπικής υπερδύναμης» ώστε να προχωρήσει η αμοιβαία επωφελής εμπορική δραστηριότητα.
Τα ζητούμενα είναι δύο: Αφενός το αν υπάρχει τρόπος να διασφαλιστεί ότι η Τουρκία δεν θα κατοχυρώσει ότι νήσοι όπως το Καστελόριζο δεν έχουν δικαίωμα – έστω κατά περίπτωση – ΑΟΖ και αφετέρου οι επιδιώξεις του «μεγάλου», δηλαδή της βρυχώμενης Τουρκίας να παραμείνουν περιορισμένες.
Αλλιώς θα έχουμε μια κλασική επανάληψη της περίπτωση του κατευνασμού του Χίτλερ από τους Συμμάχους, ο οποίος δεν πέτυχε τον στόχο της αντιμετώπισης του προβλήματος, αλλά αντιθέτως ερμηνεύτηκε ως αδυναμία, ανοίγοντας την όρεξη για περαιτέρω δια της ισχύος των όπλων διεκδικήσεις… Κι εδώ είναι που ενυπάρχει ο κίνδυνος σοβαρής εκτροπής στην Ανατολική Μεσόγειο με το ξέσπασμα σύγκρουσης που θα θυμίσει στους αιθεροβάμονες ότι πολεμική ισχύς είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, αλλά και ότι η ανακάλυψη πλουτοπαραγωγικών πηγών δεν θα πρέπει να προκαλεί αυτομάτως χαμόγελα αλλά περίσκεψη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου