Πλησιάζει η πολιτική παρέμβαση στη διεθνή οικονομία;

Η κατάσταση στη διεθνή οικονομία βαίνει από το κακό στο χειρότερο. Οι ειδήσεις σε καθημερινή βάση είναι όλο και δυσμενέστερες, όλο και πιο ανησυχητικές για την πορεία όχι της ελληνικής, αλλά της διεθνούς οικονομίας. Η προοπτική εμφάνισης κάποιας εξέλιξης η οποία θα επιφέρει συντριπτικό πλήγμα για την παγκόσμια οικονομία ολοένα και αυξάνει.
Η χθεσινή προειδοποίηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (IMF) απηχούσε ακριβώς αυτή την ανησυχία η οποία τείνει να εξελιχθεί σε βεβαιότητα, βυθίζοντας κάθε μέρα τις αγορές. Σύμφωνα με το IMF η παγκόσμια οικονομία έχει εισέλθει σε ένα «καθοδικό κανάλι», σε μια «καθοδική σπειροειδή κίνηση» και οι ηγέτες πρέπει να κάνουν κάτι για να αποφευχθεί η μετεξέλιξη της κατάστασης σε φαύλο κύκλο»…
Ίσως η πιο ανησυχητική – στα όρια του δραματικού – εξέλιξη είναι η διαπίστωση ότι η δειλή πορεία ανάκαμψης που είχε διαφανεί, πλέον έχει ανακοπεί, οπότε η φορά που θα ακολουθήσει η διεθνής οικονομία δεν καθορίζεται μόνο από αντικειμενικούς παράγοντες, αλλά και από την αποκαλούμενη «ψυχολογία των αγορών», με δεδομένη την κατανοητή προδιάθεση αρνητικής ανάγνωσης των εξελίξεων τόσο από τους διεθνείς αναλυτές, όσο και από το επενδυτικό κοινό, ανεξαρτήτως οικονομικής ισχύος.
Δεν θα μπορούσε να μην ανακοπεί, αφού ήταν τόσο αποσπασματική και ανισοβαρής, οπότε καταλήγαμε νομοτελειακά στα ίδια αδιέξοδα. Πρόκειται για ένα περιβάλλον το οποίο προσφέρεται για σπέκουλα και κερδοσκοπία, το οποίο μόνο μια ισχυρά πολιτική χείρα μπορεί να ανακόψει…
Και μέσα σε αυτή την κατάσταση ο «μεγάλος ασθενής» δεν είναι η Ελλάδα, είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και πιο συγκεκριμένα η Ευρωζώνη. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί κάνουν το ίδιο λάθος με τους Έλληνες πολιτικούς και την ελληνική κοινωνία, οι οποίοι θεωρούσαν αδιανόητο κάθε ενδεχόμενο χρεοκοπίας και συνέχιζαν να επιδεικνύουν μη ορθολογική οικονομική συμπεριφορά: Συμπεριφέρονται σα να είναι αδιανόητο – αδύνατο το να καταρρεύσει η Ευρωζώνη και να καταστραφεί το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ.
Αυτή ακριβώς η πεποίθηση, δηλαδή η μειωμένη συνείδηση της κρισιμότητας της κατάστασης οδηγεί σε απραξία, η οποία θα μπορούσε να αποδειχθεί καταστρεπτική όχι μόνο για το ευρώ, αλλά και για το σύνολο του ευρωπαϊκού οράματος, της διαδικασίας πολιτικής ενοποίησης των κρατών της Γηραιάς Ηπείρου. Διότι όσο και να υποδύονται οι πολιτικοί ότι δεν υφίσταται τέτοιο ενδεχόμενο, η κρίση χρέους μπορεί να πλήξει σοβαρά και στιβαρές οικονομίες, όπως η γερμανική.
Η υποβάθμιση της ιταλικής οικονομίας και του τραπεζικού της συστήματος αποτέλεσε μαχαιριά στην «καρδιά» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Όσα μέτρα και να ληφθούν το βέβαιο είναι ότι η κατάσταση θα συνεχίσει να κλιμακώνεται όσο δεν υπάρχει αποφασιστική κεντρική παρέμβαση και θα ακολουθήσουν και άλλα πλήγματα.
Αυτή είναι ακριβώς η κατάσταση που οδηγεί στην ελπίδα ότι η δραστική παρέμβαση είναι απλώς θέμα χρόνου. Διότι η κατάσταση φαίνεται ότι πλέον βρίσκεται στο μη περαιτέρω. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία θα ανακάμψει άμεσα και οι Έλληνες θα πάρουν πίσω τους μισθούς τους και το εισόδημα που έχουν απολέσει όλο αυτό το διάστημα. Σημαίνει όμως ότι θα ξεκινήσει μια αργή και βασανιστική αντιστροφή της κατάστασης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε διέξοδο και στην επανάκαμψη των ρυθμών ανάπτυξης.