Δημιουργία «οικοπέδων»: Η Κύπρος μπορεί… εμείς;

Η άμεση δημιουργία «οικοπέδων» στο Λιβυκό πέλαγος, στα νότια της Κρήτης, είναι η μόνη απάντηση στο τεράστιο υπαρξιακό, οικονομικής φύσης και υφής, πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας τον τελευταίο διάστημα.
Ο Ομότιμος Καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, Δρ. Αντώνης Φώσκολος, με ένα μικρό αλλά καλαίσθητο και σαφές βιντεάκι παρουσιάζει με πολύ λίγα λόγια, αρκετούς χάρτες και όμορφη μουσική, όλα αυτά τα οποία θα έπρεπε το ελληνικό κράτος να είχε κάνει εδώ και δεκαετίες, έτσι ώστε να μεγαλώσει την πίττα.
Όχι για να φάνε οι λίγοι, αλλά για να την εκμεταλλευτούν οι πολλοί, οι Έλληνες, οι οποίοι αλόγιστα δανείζονταν, για να δημιουργήσουν μία επίπλαστη εικόνα «ευμάρειας» η οποία σήμερα φαίνεται σα μία εικόνα από ένα παρελθόν το οποίο δεν θα μπορέσουμε ποτέ πλέον να αγγίξουμε.
Ίσως όμως και αυτό να μην είναι άσχημο. Ας μη ξεχνάμε πως σε πολλές θρησκείες ο «εξαγνισμός» λαμβάνει χώρα διά του… πυρός αλλά και του… ύδατος. Σήμερα, ο Ελληνισμός … εξαγνίζεται διά του πυρός, αφού η κάθε οικογένεια βλέπει κόπους μία ζωής να εξαφανίζονται από μπροστά της με το μέλλον να φαντάζει ακόμα πιο αβέβαιο από το σήμερα.
Εάν δεχθούμε, έστω και με τη διασταλτική έννοια του όρου, το ότι η συγκεκριμένη κατάσταση την οποία υφιστάμεθα γίνεται για… παιδευτικούς λόγους, η λύτρωση μέσω της… ολοκλήρωσης της διαδικασίας του «εξαγνισμού» ίσως να έρθει διά του «ύδατος». Εάν το «πυρ» έχει να κάνει με την… πτώχευση του Έλληνα, και όχι του κράτους κατά τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, το «ύδωρ» σίγουρα έχει να κάνει με τους θησαυρούς που κρύβουν οι θάλασσές μας οι οποίοι θα μας βοηθήσουν, όχι να γίνουμε πλούσιοι, απλά θα μας δώσουν την ευκαιρία να μεγαλώσουμε την πίττα της παραγωγής μας με αποτέλεσμα να αποκτήσουμε έσοδα και άρα την ανεξαρτησία μας, αφού είμαστε σε θέση να πληρώνουμε αυτά που χρωστάμε.
Ας ελπίσουμε λοιπόν «ποτέ» να μη φτάσουμε ξανά το επίπεδο του 2004 ή του 2005, διότι αυτό δεν ήταν παρά μία «φούσκα», ας ελπίσουμε το 2021, όταν θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας μας να έχουμε δημιουργήσει κάτι για το οποίο θα είμαστε υπερήφανοι.
Θα έχουμε δημιουργήσει μία νέα βάση ανάπτυξης η οποία δε θα βασίζεται ούτε σε δανεικά ούτε σε φούσκες, αλλά στη δουλειά μας και σε αυτά που ανήκουν στον κάθε Έλληνα και την κάθε Ελληνίδα. Ας ελπίσουμε δηλαδή η σημερινή κατάσταση να είναι ένα είδος «εξαγνισμού» και όχι να αποδειχθεί πολύ απλά ένας επιτάφιος θρήνος ενός ιστορικού, υπερήφανου αλλά πληγωμένου έθνους.
Η Κύπρος τόλμησε, τα κατάφερε και φαίνεται έτοιμη να υπερασπιστεί αυτά που έχει «χτίσει», εμείς;