Η τουρκική ισλαμιστική κυβέρνηση του Ρ. Τ. Ερντογάν υπέβαλλε αίτημα προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, με το οποίο επιχειρεί εμμέσως να λάβει διαβεβαίωση ότι οι διμερείς σχέσεις δεν έχουν επηρεαστεί και ότι τα περί του αντιθέτου λεγόμενα είναι κακόβουλα…
Ζήτησε συγκεκριμένα, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες σταθμεύσουν στο έδαφος της χώρας Μη Επανδρωμένα Αεροχήματα (UAV) τύπου Predator τα οποία θα αξιοποιηθούν επιχειρησιακά εναντίον των Κούρδων που εδρεύουν στο Βόρειο Ιράκ. Προφανώς, οι Τούρκοι θα επιθυμούσαν τα συγκεκριμένα UAV να φέρουν και πυραύλους Hellfire ώστε να εξουδετερώνουν τον στόχο τους, ώστε να σταματήσει η αιμορραγία του τουρκικού στρατιωτικού προσωπικού και οι απώλειες εναέριων μέσων, κυρίως ελικοπτέρων.
Το αίτημα αφενός απηχεί την τουρκική δυσαρέσκεια με την εξέλιξη στο θέμα των UAV τύπου Heron που έχουν προμηθευτεί από το Ισραήλ οι Τούρκοι, τα οποία υποπτεύονται ότι ίσως και να μην τα παραλάβουν ποτέ, δεδομένης της τροπής των σχέσεων Άγκυρας – Τελ Αβίβ. Ωστόσο, η ισραηλινή πλευρά ανταπάντησε ότι απλώς έχει σημειωθεί μικρή καθυστέρηση σε τεχνικές εργασίες – μετατροπές που πρέπει να γίνουν προτού τα UAV παραδοθούν στους Τούρκους, σύμφωνα με το συμβόλαιο που έχει υπογραφεί.
Αφετέρου όμως, το τουρκικό αίτημα πιθανότατα σημαίνει την συνειδητοποίηση από τουρκικής πλευράς, ότι η εμμονή στην εγκατάσταση τουρκικών υποσυστημάτων στα UAV Heron, μείωσε σημαντικά τις επιχειρησιακές τους δυνατότητες, καθώς εγκαίρως οι Ισραηλινοί τους είχαν προειδοποιήσει ότι το επιπρόσθετο βάρος των συστημάτων αυτών αλλοίωνε τα πτητικά τους χαρακτηριστικά και επηρέαζε αυτή καθεαυτή την ικανότητά τους να πετούν με ασφάλεια (είχαν σημειωθεί και συντριβές).
Πιθανότητες ικανοποίησης του τουρκικού αιτήματος υπάρχουν, αφού τα Predator βρίσκονται και επιχειρούν εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα στο Ιράκ, ενώ η εικόνα που μεταδίδεται φέρεται να δίδεται και στους Τούρκους, στο πλαίσιο της αντιμετώπισης «της τρομοκρατίας του PKK», για να χρησιμοποιήσουμε την τουρκική ορολογία… Το κατά πόσον την ορολογία αυτή τη συμμερίζονται οι Αμερικανοί πέραν της ανάγκης παραμονής στα όρια της «πολιτικής ορθότητας», είναι ένα θέμα προς συζήτηση, αν και δεν θεωρούν το συγκεκριμένο κουρδικό κόμμα ως εταίρο, όπως για παράδειγμα τους Κούρδους του Βορείου Ιράκ (KDP/Μπαρζανί, το «αφεντικό» στο κουρδικό εν αναμονή κράτος και PUK/Ταλαμπανί, ο πρόεδρος του Ιράκ).
Σε κάθε περίπτωση, το δίλλημα για τους Αμερικανούς δεν είναι μικρό. Η ανάγκη για τήρηση λεπτών ισορροπιών είναι τεράστια, αφού η καθυστερημένη αντίδρασή τους, μετά τη λήξη του πρώτου Πολέμου στον Κόλπο, οδήγηση σε μακελειό στο Βόρειο Ιράκ, με τα στρατεύματα του Σαντάμ Χουσεΐν να χρησιμοποιούν χημικά όπλα εναντίον των Κούρδων, καταστέλλοντας με απίστευτη αγριότητα τις ελπίδες που είχαν γεννηθεί για αυτονόμηση και στη συνέχεια ανεξαρτητοποίηση από τη Βαγδάτη.
Αν και το PKK είναι διαφορετική υπόθεση, το να απολέσουν «τις καρδιές και το μυαλό» (hearts and minds όπως συνηθίζεται να λέγεται διεθνώς κατά κόρον…) του κουρδικού πληθυσμού, χάνοντας ταυτόχρονα το μόνο ίσως μέρος του Ιράκ όπου εξακολουθούν να είναι ευπρόσδεκτοι, είναι απειλή (γεω)στρατηγικών διαστάσεων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου