Η κρίση που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, με – σημερινό – επίκεντρο την Ελλάδα, είναι κρίση χρέους, όχι του ευρώ, επισηµαίνουν ανώτατα στελέχη 48 γαλλικών και γερµανικών επιχειρήσεων µε κοινό άρθρο που δηµοσιεύτηκε στη γαλλική «Le Monde» και τη γερµανική «Handelsblatt».

«Ως Γάλλοι και Γερµανοί βιοµήχανοι, με κύκλο εργασιών 1,5 τρισεκατοµµυρίου ευρώ και πέντε εκατοµµύρια εργαζοµένους σε όλο τον κόσµο, ανησυχούµε για το µέλλον του ευρώ και της οικονοµικής και νοµισµατικής ένωσης», αναφέρεται στο άρθρο. «Η ιστορία του ευρώ είναι µια πραγµατική επιτυχία. Ποιος θα το σκεφτόταν, όταν εγκαινιάστηκε το ευρώ πριν από 12 χρόνια, ότι θα ήταν σήµερα ισχυρότερο από το δολάριο και τόσα άλλα νοµίσµατα;», συνεχίζει το άρθρο – παρέμβαση.
Μεταξύ αυτών που υπογράφουν είναι ανώτατα στελέχη της Air France – KLM, της France Telecom, της Peugeot Citroen, της Total, της Michelin, της Deutsche Bank, της Deutsche Post, της BMW, της Vivendi και της Siemens.
Το ενδιαφέρον είναι ότι στην ανάλυση της κατάστασης που ακολουθεί, τα διευθυντικά στελέχη αποφεύγουν τον λαϊκισμό που έχει «χτυπήσει» τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, οι οποίες έχουν προ πολλού ξεφύγει από τα όρια της αποδεκτής κριτικής για τις αναμφισβήτητες ελληνικές ευθύνες.

Επισημαίνουν, ότι η επιβράδυνση της παγκόσµιας οικονοµίας «οδήγησε ορισµένες χώρες της νοµισµατικής ένωσης να χρεωθούν ακόµη περισσότερο. Βραχυπρόθεσµα, οι χώρες αυτές πρέπει να βοηθηθούν ώστε να ανακτήσουν την οικονοµική τους ανεξαρτησία και να δηµιουργηθούν οι συνθήκες ενός καλύτερου µέλλοντος για τους πληθυσµούς τους. Σε αντάλλαγµα, πρέπει να τεθούν σε ισχύ αποτελεσµατικά µέτρα. Η επιστροφή σε µια σταθερή οικονοµική κατάσταση θα στοιχίσει πολλά δισεκατοµµύρια ευρώ, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό µας νόµισµα το αξίζουν».
Λύσεις όπως ο αποκλεισµός χωρών-µελών της ευρωζώνης ή η διαίρεση ανάµεσα σε µια Ένωση του Βορρά και µια Ένωση του Νότου δεν είναι οι ενδεικνυόμενες, υποστηρίζουν και καταλήγουν ότι «τέτοιες δηµαγωγικές προτάσεις δεν ανταποκρίνονται στη σοβαρότητα της κατάστασης». Όπως φαίνεται οι επιχειρηματίες που είναι και η «ψυχή» της Ευρωζώνης ακολουθούν τη λογική και όχι τη δημαγωγία που έχει επικρατήσει ακόμα και σε παραδοσιακά «ψύχραιμες» κοινωνίες. Ποιες είναι όμως οι επιπτώσεις αυτής της δημαγωγίας:
Οι «φίλοι και εταίροι» επανέρχονται στην σκληρή, εκβιαστική θα λέγαμε γραμμή, στην ΕΕ σχετικά με την χορήγηση ή όχι της 5ης δόσης του περιβόητου δανείου προς την Ελλάδα. Ωστόσο, ένας προσεκτικός παρατηρητής θα μπορούσε να επισημάνει ότι, αν και τις προηγούμενες ημέρες, όταν η ελληνική κυβέρνηση βρισκόταν σε κρίση πανικού, υπό την πίεση της πλατείας, οι Ευρωπαίοι είχαν «μαλακώσει» τη στάση τους και δεν εξαρτούσαν την χορήγηση της δόσης από την ψήφιση ή όχι του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
Ακολούθησε ο ανασχηματισμός της ελληνικής κυβέρνησης και η τοποθέτηση του Ευάγγελου Βενιζέλου ως νέου «τσάρου» της οικονομίας, μια εξέλιξη που γέννησε κάποιες ελπίδες. Τις ελπίδες όμως ακολούθησε η απότομη σκλήρυνση της ευρωπαϊκής στάσης. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται στο σημείο στο οποίο οφείλουμε να εστιαστούμε, συνδυάζοντας την αλλαγή της ευρωπαϊκής στάσης με την ψηφοφορία για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ίσως είμαστε καχύποπτοι, αλλά αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε μήπως τελικά το αποτέλεσμα της δημαγωγίας να είναι ότι θυσιάζεται η Ελλάδα στον βωμό αφενός του εσωκομματικού παιχνιδιού ισορροπίας εντός του κυβερνώντος κόμματος, με τους Ευρωπαίους να ενεργούν ως «προστάτες» μιας κυβέρνησης που εκτιμούν ότι τους λέει και θα συνεχίσει «ναι σε όλα», απορρίπτοντας παράλληλα κάθε άλλη πρόταση, πέραν αυτής που θεωρούν ότι τους συμφέρει…

Η τουλάχιστον άκομψη παρέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας, ενίοτε και με τις κυβερνητικές ευλογίες, αν όχι παρακλήσεις, θυμίζει πραγματικά άλλες εποχές της περιόδου των κανονιοφόρων, όταν οι τότε μεγάλες δυνάμεις απέκλειαν τα ελληνικά παράλια και καταδίκαζαν χιλιάδες Έλληνες σε θάνατο από την πείνα. Θυμίζει την περίοδο του διχασμού (1915-17), όταν οι δυνάμεις επέβαλαν την κυβέρνηση της αρεσκείας τους στην Ελλάδα, αφού πρώτα άφησαν τους Έλληνες να λιμοκτονήσουν, ώστε να δεχτούν την «σωτηρία» που τους προσέφεραν.
Θεωρούμε ότι η ελληνική κυβέρνηση παίζει πολύ επικίνδυνα παιχνίδια, αφού αντί να στηριχτεί άμεσα και να αξιοποιήσει την φωνή της λογικής όταν αυτή ακούγεται από την Ευρώπη διεκδικώντας τα αυτονόητα, εκχωρεί χωρίς να εξαντλήσει όλα τα «όπλα» εθνική κυριαρχία, επαναφέροντας νομοτελειακά την Ελλάδα στην περίοδο της «ψωροκώσταινας», όπου Βρετανοί, Γάλλοι και Ρώσοι κυβερνούσαν την Ελλάδα μέσω κυβερνήσεων μαριονετών.
Τι πρέπει να διεκδικήσει; Ότι για να συρρικνωθεί απότομα και αποφασιστικά το κράτος, κάτι που απαιτεί – ας μην κοροϊδευόμαστε – την απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων θα προκληθούν μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που θα επιλυθούν, διαιωνίζοντας το αδιέξοδο και τροφοδοτώντας τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
Κατά συνέπεια, θα πρέπει να βρεθεί ο κατάλληλος τρόπος αναδιάρθρωσης της δομής του κράτους και πάνω από όλα η υποστήριξη όσων απολέσουν τη δουλειά τους, όχι μόνο με επιδόματα, αλλά και με ένα σχέδιο προσέλκυσης επενδύσεων για την απορρόφηση του εκρηκτικού προβλήματος της ανεργίας. Διότι σε περιόδους όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα, το να αφήνεις στο δρόμο – κυριολεκτικά – οικογένειες χωρίς μάλιστα να υπάρχει «φως στο τούνελ», ισοδυναμεί με αυτοχειριασμό, ο οποίος, έστω κι αν δεν το κατανοούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες επαρκώς, είναι θέμα χρόνου να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα απειλήσουν και τη δική τους ευμάρεια, η οποία δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι σε μεγάλο βαθμό επίπλαστη, αφού ναι μεν η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου, όμως αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ.
Τα πραγματικά εφιαλτικά προβλήματα θα εμφανιστούν όταν άλλες υπερχρεωμένες χώρες – και είναι πολλές – αντιμετωπίσουν πρόβλημα, διότι τότε τα απόλυτα νούμερα θα είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερα από αυτά της Ελλάδας και το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θα τρίζει συθέμελα. Τότε θα δούμε τι θα βρουν να πουν οι διάφοροι μεγαλοσχήμονες που σήμερα ασχημονούν σε βάρος του εύκολου στόχου που είναι η Ελλάδα, μιλώντας για τεμπέληδες Έλληνες συλλήβδην, τη στιγμή που η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων, ιδιαιτέρως των νέων, έχουν ξεχάσει πως είναι το σπίτι τους υπό το φως της ημέρας. Και το αστείο είναι ότι αυτά τα λένε συχνά άνθρωποι οι οποίοι με τα στάνταρ της ελληνικής αγοράς εργασίας θα θεωρούνταν μετριοπαθώς ως ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ.
Παντελής Καρύκας